Będąc w Tokio trudno zrezygnować z możliwości zobaczenia pałacu cesarskiego, chociaż sam pałac jest oczywiście niedostępny dla publiczności. Ja liczyłam jednak na pierwsze spotkanie z japońskim ogrodem w Parku Wschodnim Higashi-Gyoen i akurat musiałam tu trafić w poniedziałek, gdy park jest zamknięty. Zastanawiałam się potem, czy nie można było odwrócić kolejności zwiedzania i właśnie w poniedziałek pojechać do Kamakury, ale wyjazd na południe w porze nadchodzącego tajfunu mógłby okazać się jeszcze większą porażką.
Zespół pałacowy w Tokio to dawny zamek Edo będący siedzibą rodu Tokugawa, który faktycznie rządził Japonią od roku 1603 do 1867. Kiedy w 1868 roku szogunat został obalony i piętnasty shogun Tokugawa Yoshinobu został zmuszony do jego opuszczenia cesarz opuścił swój zamek w Kioto i w dniu 26 listopada 1868 roku, przybył do zamku Edo czyniąc go swoją siedzibą. Nadał pałacowi nazwę 東京 Tokei-jo, ale wkrótce powrócił do Kioto i ostatecznie zamieszkał w Zamku Edo 9 maja 1869. Wówczas jego nazwę powtórnie zmieniono na Zamek Cesarski Kojo. Z dawnego zamku shoguna niewiele zostało.
Zbudowany w pierwszej połowie XVII w. zamek był ogromny, otoczony przez szereg wirujących fos, strzeżony przez 23 strażnice i 99 bram rozlokowanych na obwodzie 16 km murów obronnych. Najtragiczniejszym w jego dziejach był wielki pożar Meireki no Taika zwany również Furisode, który wybuchł 2 marca 1657 roku. Zaprószony prawdopodobnie w pobliskiej świątyni rozprzestrzenił się trawiąc w ciągu trzech dni do 70% zabudowań stolicy i zabijając ponad 100 tys. mieszkańców. Spłonęła wówczas dawna siedziba shoguna Nishinomaru, na miejscu której w roku 1888 wybudowano nowy pałac cesarski Kyūjō.
W epoce Meiji zniknęło także wiele dawnych struktur zamku, które wyburzono by zrobić miejsce dla nowych budowli, a inne były niszczone przez trzęsienia ziemi i ogień. Między innymi podwójne drewniane mosty Nijūbashi 二重 zastąpiono konstrukcjami betonowymi i stalowymi. Tym nie mniej budynki postawione w okresie Meiji były nadal wykonane z drewna z zachowaniem elementów tradycyjnej architektury japońskiej. Natomiast wnętrza były już podobno mieszanką japońsko-europejską. Dla bezpieczeństwa, dach zaprojektowany podobnie jak w zamku w Kioto wykonano z blachy miedzianej, a nie jak dawniej z kory japońskich cyprysów.
Na początku ery Shōwa (Cesarz Hirohito) dodano budynek Ministerstwa Dworu cesarskiego i Tajnej Rady. Tak rozrastający się kompleks od roku 1888 do 1948 nosił oficjalną nazwę Zespołu Pałacowego Kyūjō. W nocy 25 maja 1945 roku, większość struktur Pałacu Cesarskiego została zniszczona w wyniku nalotu bombowego na stolicę. Ze względu na skalę zniszczeń, nowy główny hall Kyūden oraz rezydencję odbudowano w roku 1960 w zachodniej części parku, natomiast część wschodnia, przemianowana jeszcze w roku 1948 na Park Wschodni – Higashi-Gyoen, w roku 1968 stała się parkiem publicznym. My podejdziemy tylko do pierwszego mostu Meganebashi od strony pomnika Kusunoki Masashige będącego symbolem samurajskiej wierności.
Żyjący na przełomie XIII i XIV w. Kusunoki Masashige był doskonałym taktykiem, co potwierdził w wielu wygranych bitwach. W czasie wojny Genkō, walcząc po stronie cesarza Go-Daigo, przedstawił mu doskonały plan ataku, ale cesarz planu nie przyjął upierając się przy własnej wersji. Pomimo, że w ocenie samuraja była to taktyczna katastrofa poszedł ze swoimi wojownikami na pewną śmierć, a z jego 700 jeźdźców pozostało tylko 50.
